سرب:
یکی از قدیمی ترین مسائل آلودگی شیمیایی در آبهای آشامیدنی ، ناشی از به کارگیری مخازن و لوله های سربی در لوله کشی شهری بوده است.
آبهای اسیدی نرم که از مناطق کوهستانی سرازیر می شوند، تمایل به انحلال سرب دارند به طوری که مقادیرقابل توجهی از سرب میتواند در آب حل شود بویژه در طول شب که آب در شبکه آبرسانی ، راکد میماند.
سرب یک سیستم تجمعی است به طوری که تماس مداوم با آن ، در نهایت میتواند اثرات سمی ایجاد کند و در طول سالها ، بسیاری از کشورها در راستای کاهش مقدار سرب در محیط زیست تلاشهای زیادی نمودهاند.
استانداردهای فعلی EC برای آب آشامیدنی ، ماکزیمم غلظت سرب را ۵۰ میلیگرم در لیتر تعیین کرده است اما به نظر می رسد که این سطح در راهنمای WHO ، نهایتا به ۱۰ میلیگرم در لیتر کاهش یابد که دستیابی به آن ، در نواحی با آب که قابلیت حل کنندگی سرب را دارد و نیز با لوله کشی سربی ، مشکل خواهد بود. ادامه خواندن “برخی از عناصر آلوده کننده آب”